آکادمی رابعی اخبار ، مقالات ،آثار و برنامه های مهندس حمید رابعی
نوشته های مشابه
فرهنگ كوثر/ زمستان ۱۳۸۵، شماره ۶۸
مقدمه
ارسال نامه ها و پیام ها در عصر رسالت پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله از جایگاه ویژه ای برخوردار است. در اهمیت این موضوع همین بس که محققین و دانشمندان کتاب های مستقلی درباره آن نگاشته اند. گرچه برخی از نویسندگان از کنار این مهم بی تفاوت گذشته اند یا به طور سطحی و گذرا در این موضوع نکاتی را یادآور گشته اند، این رویداد از جمله اقدامات حماسی و شگفت آور پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله است که هر انسان اندیشمندی آن را تحسین می کند و الگوی رفتاری خویش قرار می دهد.[۱] اهمیت نامه های پیامبر صلی الله علیه و آله وقتی آشکارتر می شود که به ژرفای بازتاب و تأثیر شگفت آنها در ابعاد گوناگون توجه بسزایی شود. در این مقاله سعی نگارنده آن است که:
۱٫ اذهان را به اصل بنیادین رسالت جهان شمول اسلام بیشتر سوق دهد و خوانندگان گرامی را با متن نامه های پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله و جایگاه آسمانی آنها، مأنوس تر گرداند.
۲٫ در این زمینه، به معرفی سفیران فداکار و حاملان ایثارگر نامه ها بپردازد که برخی با مخاطرات مختلف رو به رو شدند و جان خویش را فدا نمودند: )طوبی لهم و حسن مآب(.[۲]
۳٫ نقش نامه های پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله را در صدر اسلام و گذرگاه تاریخ تحلیل و بررسی کند تا انکار حقایقی که برخی خاورشناسان بدان مبادرت ورزیده اند، مردود گردد؛ زیرا آنان از روی ظلم و غرور و در حالتی که بدان حقایق یقین داشته اند، برای تشتّت اذهان به انکار آنها پرداخته اند.[۳]
۴٫ اینکه نباید بازتاب دائمی و نقش درخشان این مکتوبات را در عرصة فرهنگی، سیاسی و اجتماعی تاریخ اسلام و اعصار پس از آن فراموش کرد؛ زیرا از اهمیت بی بدیل پیام ها و محتوای نامه های پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله غفلت می شود.[۴]
عصر ابلاغ رسالت
پیمان «صلح حدیبیه» نوعی آرامش نسبی برای جامعة اسلامی به همراه داشت؛ از این رو، پیامبر اسلام ابلاغ رسالت جهانی خویش را آغاز نمود. طبیعی است که اگر تهاجم های ناجوانمردانة عرب نبود، خیلی زودتر از این پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله به دعوت زمامداران، رؤسا و رهبران مذهبی می پرداخت ولی موضع گیری های سرسخت قریش و سایر احزاب عرب، این فرصت را از او سلب کرد و آن حضرت ناچار بود قسمت مهمّی از اوقات شریف خویش را به دفاع از کیان اسلام اختصاص دهد.
به هر حال، روزی که پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله از حملات قریش مطمئن گردید، بی درنگ ندای خود را به گوش جهانیان رسانید. نامه های آن حضرت به سران و زمامداران به حدود ۶۸ عدد می رسد که بررسی آنها بیانگر این واقعیت است که برخلاف تهمت های ناروای برخی خاورشناسان، زبان اسلام، زبان اندیشه آزاد و استدلال بوده است، نه زبان شمشیر و زور.[۵]
در عصری که این پیام ها به جهانیان ابلاغ می شد، جهان بین دو امپراتوری بزرگ ایران و روم تقسیم شده و میان آنها از عصر هخامنشیان نبرد و ستیز ریشه گرفته بود و این دشمنی تا عهد ساسانیان ادامه داشت.
خاور زمین تحت سیطره امپراتوری ایران بود که سرزمین عراق و یمن و بخشی از آسیای صغیر، از اقمار ایران به شمار می رفت. دولت روم نیز در آن روز به دو بلوک شرقی و غربی تقسیم گشته بود؛ زیرا در سال ۳۹۵ م. امپراتور روم[۶]، کشور خود را میان دو پسرش تقسیم کرد و دو کشور روم شرقی و غربی را به وجود آورد که روم غربی در سال ۴۷۶ م. به دست وحشیان و بربرهای شمالی اروپا منقرض گردید، ولی روم شرقی – که مرکزش قسطنطنیه بود و شامات و مصر را نیز در اختیار داشت – در عصر ظهور اسلام، سردمدار سیاست جهانی محسوب می شد. سرزمین عربستان نیز میان این دو قطب محصور بود و از آنجا که اراضی حاصل خیز و منابع طبیعی دیگری در ظاهر نداشت،[۷] و مردم آن چادرنشین و متفرّق بودند، هیچ امپراتوری از خود رغبت نشان نمی داد که به تسخیر آن بپردازد و هرگز هم تصور نمی رفت که ملتی دور از تمدن بر اثر قدرت ایمان، به امپراتوری آنان خاتمه دهند و اگر از این اقتدار و کانون نور آگاهی می یافتند، از همان آغاز آن را خاموش می کردند و در هم می شکستند.[۸]
رسالت جهانی اسلام
قبل از پرداختن به بررسی نامه های پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله پاسخ به سؤالی که از سوی برخی خاورشناسان مطرح گردیده، لازم است و آن اینکه: ایا رسالت آن حضرت، جهانی بوده و ایا اسلام برای همه نژادها و ملیت ها آمده و یا ویژه اعراب و کشور عربستان است؟
برخی اظهار نموده اند که رسالت پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله جهانی نبوده است و در این زمینه، به ایاتی از قرآن کریم استشهاد نموده اند؛ نظیر: )و أنذر عشیرتک الأقربین…([۹] و )لتنذر امّ القری و من حولها([۱۰].
در پاسخ باید گفت:
اولاً ، ایات فراوانی وجود دارد که بیانگر جهانی بودن رسالت پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله است؛ نظیر: )و م أرسلناک الاّ رحمةً للعالمین([۱۱] ، )ما أرسلناک الاّ کافّةً للنّاس بشیراً و نذیراً([۱۲] و )قل یا أهل الکتاب تعالوا الی کلمةٍ سواءٍ بیننا و بینکم…([۱۳].
ثانیاً ، اگر می بینیم در جایی به پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله خطاب شده که مثلاً اقارب و خویشان خود را انذار کن، این موضوع در مراحل آغازین رسالت بود و با جهانی بودن ایین اسلام منافاتی ندارد.[۱۴]
همچنین برخی در این زمینه چنین اظهار داشته اند که رسالت اسلام، جهانی نیست و حتی خود پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله چنین ادعایی نداشت. به عنوان نمونه، ویلیام مویر چنین می نویسد:
«عقیده جهانی بودن اسلام بعدها به وجود آمد. خود محمد۶ علی رغم اخبار و احادیث نبوی چنین عقیده ای به فکرش نرسیده بود و اگر هم رسیده بود، مبهم و تاریک بود؛ زیرا جهان وی همان عربستان بود و دین جدید نیز برای همان مقرّر گردیده بود. رسالت محمد۶ از بدو بعثتش تا آخر عمر تنها متوجه اعراب بود و بس».[۱۵]
مونتگمری وات نیز می نویسد:
«روش انتقادی کنونی نشان می دهد که این بیان – اعزام پیک ها به سوی حکمرانان – قابل اعتماد نیست و احتمال دارد علت اصلی این، علاقه مفرط مسلمانان به این نکته بوده است که محمد۶دین خود را جهانی می دانست و شاید برای منطقی جلوه دادن جنگ های خود علیه ایران و بیزانس بوده است؛ چه این جنگ ها پس از دعوت آنها به اسلام صورت گرفت.»[۱۶]
در پاسخ به این سخنان باید گفت: اینکه جهانی بودن اسلام برای شخص پیامبر صلی الله علیه و آله مطرح نبود، بر خلاف حقیقت است؛ زیرا شواهد قطعی زیر نشانگر آن است که آن حضرت رسالت خود را جهانی می دانست:
۱٫ ایاتی که در این زمینه بر آن حضرت نازل شده است و به نمونه هایی از آن، اشاره رفت.
۲٫ وجود نامه هایی که پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله به سران دول و قبایل نوشت و ارسال کرد و هم اکنون برخی از نسخه های اصلی آن نیز زینت بخش موزه های جهان است.
۳٫ از همان روز اول بعثت، آن حضرت اعلام فرموده بود که به زودی رسالت او فراگیر خواهد شد و گنج های قیصر و کسرا به زیر سلطة اسلام درخواهد آمد.
۴٫ تعبیرات گوناگون دیگری نیز از آن حضرت نقل شده است که بیانگر این حقیقت است؛ نظیر: «اُرسِلتُ الی النّاس کافّةً و بی خُتِمَ النّبیون؛ من به سوی همة بشریت فرستاده شدم و به وسیله من، رسالت انبیا خاتمه یافت».[۱۷] یا نظیر: «اُرسِلتُ الی الابیض والاسود و الاحمر؛ من به سوی همه نژادها و ملیت ها ، اعم از سفید و سیاه و سرخ، فرستاده شده ام».[۱۸]
بنابراین، جهانی بودن رسالت حضرت ختمی مرتبت، چیزی نیست که مسلمانان برای مشروعیت بخشیدن به کشور گشایی خویش آن را ابداع نموده باشند.[۱۹] همچنین رسول خدا صلی الله علیه و آله علاوه بر سفر شخصی خود به شامات، برای آشنایی با تسلیحات مدرن و اهداف دیگر، به سایر نقاط جهان نیرو اعزام می کرد. با این وصف، چگونه گفته می شود که جهان وی، همان عربستان و مخاطب او، فقط اعراب هستند؟[۲۰]
نویسندگان غیر مسلمان دیگر نیز به این حقیقت اعتراف نموده اند، نظیر: دولاندلن که ایین اسلام را در ردیف ایین های جهانی مطرح نمود، در تاریخ جهانی چنین نوشته است:
«مذهب اسلام نیز مانند مذهب بودا و مذهب مسیح، دیانتی جهانی بود».[۲۱]
جواهر لعل نهرو نیز از بلندای همّت و اعتماد به نفس پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله تجلیل نموده و چنین نگاشته است:
حتی گفته می شود که این پیام به «تای تسانک» امپراتور نیز چنین رسیده است.[۲۲] لابد این پادشاهان و حکمرانان حیرت کردند که این مرد گمنام کیست که جرأت کرده است به آنها دستور صادر کند؟ از فرستادن همین پیام ها می توان تصوّر کرد که پیامبر چه اعتماد و اطمینان فوق العاده ای به خود و به رسالتش داشته است و توانست همین ایمان و اعتماد را در مردم کشورش نیز به وجود آورد و به آنها الهام بخشد، به طوری که آن مردان بیابانگرد توانستند بدون دشواری بر نیمی از جهان معلوم آن زمان مسلط گردند. ایمان و اعتماد به نفس، چیز بزرگی است و می تواند این ثمرات عالی را به وجود آورد. »[۲۳]
بدین ترتیب، هیچ گونه شک و تردیدی در جهانی بودن رسالت پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله باقی نمی ماند و انکار یا تردید در این حقیقت جز از روی جهالت و یا دشمنی و لجاجت نخواهد بود.
آغاز نامه ها و نگارش آنها
همان طور که گفته شد، صلح حدیبیه زمینه سامان بخشیدن به اهداف بلند را فراهم نمود. از این رو، آن حضرت در صدد برآمد رسالت خود را به جهانیان ابلاغ نماید. آسان ترین راهی که در آن زمان برای این هدف امکا ن پذیر بود، ابلاغ رسالت آسمانی خود از طریق «نامه نگاری» بود. اصولاً چنین ابلاغی برای سفیران، توأم با خطر مرگ در غربت بود.[۲۴] بر همین اساس، روزی نبی اعظم صلی الله علیه و آله به یاران خویش تأکید فرمود که در نماز صبح حضور به هم رسانند و پس از ادای فریضه رو به سوی آنان نمود و فرمود:
«خدای سبحان مرا به عنوان رحمت برای جهانیان و به سوی همه بشریت ارسال فرموده است. بنابراین، انتظار من آن است که در این امر خطیر با من آن گونه برخورد نکنید که حواریین با حضرت عیسی۷ برخورد نمودند.» گفتند: یا رسول الله! برخورد آنان چگونه بود؟ فرمود: «عیسی بن مریم نیز نظیر من در صدد بر آمد که برای ابلاغ پیام خود، نامه هایی را به وسیلة سفیران و پیک هایی به اطراف و اکناف بفرست؛ ولی آنان با ابلاغ پیام آن حضرت مخالفت کردند؛ بدین صورت که اگر مقصد نزدیک بود، پذیرا می گشتند و اگر دور بود، زیر بار نمی رفتند.»[۲۵]
یاران پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله تعهد دادند که دامن همت بر کمر زنند و به هر کجا که آن حضرت پیام فرستد، دور یا نزدیک، آن را ابلاغ نمایند.[۲۶]
برخی از آنان که از امور سیاسی آگاهی داشتند، توصیه کردند که مُهری ساخته شود؛ زیرا نام های بدون مهر را نمی پذیرند. آن گاه مهری از نقره ساخته شد که بر آن «محمد رسول الله» را در سه ردیف نقش کردند، بدین گونه که در رأس آن «الله» و در پایین «محمّد» و در وسط «رسول» آمده بود. سپس آن حضرت، شش نفر از زبدگان را گزینش فرمود و به دست هر کدام نامه ای سپرد که رسالت جهانی آن حضرت در آنها منعکس بود و آنان را به نقاط مختلف اعزام کرد. آن سفیران در یک روز رهسپار سرزمین های ایران، روم، مصر، حبشه (اتیوپی)، یمامه، بحرین و حیره شدند.[۲۷] اینک به برخی نامه ها و سرزمین هایی که پیک فرستاده شد، به اجمال اشاره می شود.
الف) ایران
نبی اکرم۶، عبدالله حذافه سهمی را به عنوان پیک ایران برگزید و نامه ای بدین شرح برای خسرو پرویز ـ پادشاه ایران ـ ارسال فرمودند:
«بسم الله الرّحمن الرّحیم، مِن محمّد رسول الله الی کسری عظیم فارس؛ سلام علی من اتّبع الهدی و آمن بالله و رسوله و اشهد أنّ لا اله الاّ الله وحده لا شریک له؛ و أن محمّداً عبده و رسوله؛ ادعوک بدعایة الله فانّی أنا رسول الله الی النّاس کافّه؛ لانذر من کان حیاً و یحقّ القول علی الکافرین. اسلم تسلم، فان ابیت فعلیک اثم المجوس؛ به نام خداوند بخشندة مهربان. از محمّد فرستادة خدا به کسرا بزرگ فارس. درود بر آن کس که جویای حقیقت باشد و به خدا و پیامبرش ایمان آورد و گواهی دهد که جز او خدایی نیست و شریک و همتایی ندارد و بر این باور باشد که محمّد، بنده و فرستاده (پیامبر) اوست. من به فرمان خداوند، تو را به سوی او می خوانم. به راستی که من پیامبر الهی به سوی همه مردم هستم تا همگان را انذار نمایم و حجّت بر کفّار تمام گردد. اسلام بیاور تا در امان باشی، و گرنه گناه ملت مجوس بر گردن تو خواهد بود».
وقتی نامه به دست خسرو پرویز رسید، از اینکه پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله نام خویش را مقدم بر نام او مرقوم نموده بود؛ ناراحت شد و نامه را درید و به «باذان»، حاکم دست نشاندة خویش در یمن، دستور داد تا این غلام را که چنین گستاخی نموده است، دست بسته به پایتخت بیاور! آن گاه قدری خاک به عنوان هدیه برای پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله فرستاد.[۲۸]
در تاریخ یعقوبی، به غلط، این رویداد این گونه شده است:
«کسرا، احترام کرد و جواب نامة نبی اکرم۶ را در بین دو پارچة حریر گذارد و در آن مقداری مشک قرار داد و برای نبی اکرم۶ فرستاد».[۲۹]
احمد بن حنبل نیز می نویسد: «خسرو پرویز هدیه ای برای پیامبر فرستاد». [۳۰]
ولی طبیعی است که نقل یکی ـ دو نفر، نمی تواند در برابر شهرت تاریخ ملاک قرار گیرد.
خلاصه، وقتی پیک رسول الله۶ بازگشت و چگونگی رفتار خسرو پرویز را نقل کرد و خاک را به ایشان ارائه نمود، حضرت فرمود: «مَزَّقَ الله ملکه کما مزّق کتابی و بعث الی بترابٍ اما انّکم ستملکون أرضه؛[۳۱] خداوند سلطنتش را پاره کند؛ همان گونه که نامة مرا پاره کرد و برای من خاک فرستاد. این را بدانید که به زودی سرزمین او را فتح خواهید کرد».
باذان نیز که مانند سایر ساکنان یمن از سلطة جابرانه و خشن مأموران ایرانی از زمان انوشیروان رنج می برد، از پیدایش قدرت مرکزی نیرومند در عربستان استقبال کرد و برای آنکه خود را از یوغ امپریالیسم ساسانی برهاند، اسلام آورد و پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله نیز وی را از جانب خویش بر یمن گماشت. او با اتکا به قدرت رسول الله۶ که هیچ قید و بند اقتصادی و یا سیاسی بر او تحمیل نکرد، استقلال خویش را در قبال ایران به دست آورد.[۳۲]
ب) در دربار روم
نامة دیگر پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله به هراکلیوس، امپراتور روم شرقی بود. دحیة کلبی به عنوان پیک روم برگزیده شد. وی به نقاط مختلف شام آشنایی داشت و قیافة گیرا و نیکویش شایستگی همه جانبة او را ایجاب می نمود و قرار شد نامه توسط حاکم بُصری و با معرفی او به امپراتور تسلیم گردد. متن نامه به این شرح است:
«بسم الله الرّحمن الرّحیم، مِن محمّد رسول اللّه الی هرقل عظیم الرّوم؛ سلام علی من اتّبع الهدی. اما بعد فانّی ادعوک بدعایة الاسلام، اسلم تسلم؛ یؤتک الله اجرک مرّتین؛ فان تولّیت فانّما علیک اثم «الاریسین» و )یا اهل الکتاب تعالوا الی کلمة سواء بیننا و بینکم، أن لا نعبد الاّ الله و لا نشرک به شیئاً و لا یتّخذ بعضنا بعضاً ارباب من دون الله، فان تولّوا فقولوا اشهدوا بانّا مسلمون(؛ نامه ای از محمد فرستاده خدا به هرقل (هراکلیوس) بزرگ روم. درود و سلام بر پیروان حقیقت. من تو را به ایین اسلام دعوت می نمایم. اسلام بیاور تا در امان باشی. در آن صورت، خدای سبحان به تو دو پاداش خواهد داد و اگر سرپیچی کنی، گناه ملت روم نیز برگردن تو خواهد بود. ای اهل کتاب! بیایید در نقاط مشترک با یکدیگر وحدت داشته باشیم که جز خدای یگانه را نپرستیم و برخی از ما، برخی دیگر را به خدایی نپذیرد. هرگاه سرپیچی نمودند، اعلام کنید که گواه باشید که ما مسلمان هستیم».[۳۳]
دحیه، رهسپار شام شد و در بُصری اطلاع یافت که قیصر عازم بیت المقدس است. به سرعت با استاندار نمبری، حارث بن ابی شمر تماس و به او مأموریت خطیری داد و او را از آن مأموریت آگاه ساخت. استاندار، عدی بن حاتم را خواست و مأمور کرد تا همراه سفیر پیامبر به سوی بیت المقدس بروند و نامه را به حضور قیصر برسانند. در شهر «حمص» سفیر با قیصر ملاقات کرد. وقتی خواست به حضور قیصر بار یابد، کارپردازان تشریفات بدو گفتند: باید در برابر قیصر سجده کنی، و گرنه به تو اعتنایی نمی کند و نامه ات را تحویل نخواهد گرفت. دحیه گفت: اساس پیامی که من آورده ام، این است که این سنت غلط بر چیده شود و جز خدای یگانه مورد پرستش قرار نگیرد: «لا أفعل هذا ابداً و لا اسجد لغیرالله».[۳۴]
با این بیان، شگفتی و اعجاب درباریان قیصر بر انگیخته شد و یکی از آنان به دحیه گفت: شما می توانید نامه را روی میز مخصوص سلطان بگذارید که در آن صورت کسی جز قیصر نامه را بر نمی دارد و هرگاه قیصر نامه را بخواند، شما را به حضور می طلبد. دحیه از راهنمایی او تشکر کرد و نامه را روی میز قیصر قرار داد و بازگشت. قیصر با خواندن نامه در صدد تحقیق و تفحّص برآمد[۳۵] و در نهایت، در جواب نبی اعظم صلی الله علیه و آله نوشت:
«من مردم را دعوت کردم که به رسالت شما ایمان بیاورند، ولی اطاعت نکردند و اگر اطاعت می کردند، به مراتب برای آنان بهتر و شایسته تر بود. دوست داشتم در محضر شما می بودم و به شما خدمت می کردم و قدم های شما را می شستم!»
سرانجام قیصر، دحیه را خواست و جواب نامه را با هدایایی برای پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله همراه نمود و مراتب اخلاص و ایمان خویش را به آن حضرت یادآور شد.[۳۶]
ج) در سرزمین اتیوپی
نامة دیگر پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله برای نجاشی پادشاه حبشه بود. عمرو بن امیه ضمری نیز به عنوان سفیر و پیک برای نجاشی برگزیده شد. متن نامه ای که پیامبر برای او مرقوم فرمود، متفاوت با سایر نامه ها بود. از این جهت که در نامه های دیگر، از زمامداران به عنوان «ملک» یاد نمی کند. تو گویی چون مسلمان نیستند، آنان را سزاوار چنین عنوانی نمی دانست، ولی از نجاشی به عنوان ملک یاد فرمود. همچنین سایر زمامداران را از عقوبت الهی بر حذر می داشت و می فرمود: «اگر ایمان نیاورید، گناه ملت هایی که از ترس شما ایمان نیاورند، برگردن شما خواهد بود»؛ ولی در این نامه، نه تنها از این تعبیرات اثری نیست، بلکه با احترام و تجلیل ویژه ای آن را نگاشت.[۳۷] متن نامه بدین شرح است:
«بسم الله الرّحمن الرّحیم، من محمّد رسول الله الی النجاشی الاصحم ملک حبشة سلام علیک! فانّی احمدالله الذی لا اله الاّ هو الملک القدّوس السّلام المؤمن المهیمن و أشهد انّ عیسی بن مریم روح الله و کلمته القاها الی مریم البتول الطبیة الحصینة فحملت بعیسی، خلقه من روحه و نفخه، کما خلق آدم بیده. و انّی ادعوک الی الله وحده لاشریک له و الموالاة علی طاعته، و ان تتبعنی و تؤمن بالذی جائنی، فانّی رسول الله و انّی ادعوک و جنودک الی الله عزّوجل، و قد بلغتُ و نصحتُ فاقبلوا نصیحتی والسلام علی من اتّبع الهدی؛ به نام خداوند بخشنده مهربان. پیامی است از محمّد فرستادة خدا به نجاشی اصحم، پادشاه حبشه. درود بر شما! من خدای را ستایش می کنم؛ همان خدای یگانه ای که با اقتدار است و از هر عیب و نقصی منزّه است و پارسایان از خشم او درامانند و او به حال بندگان، ناظر و گواه است. و شهادت می دهم که عیسی بن مریم، روحی است از جانب خدا و کلمه ای است که در رحم مریم پاکدامن و زاهد قرار گرفت. خدای سبحان با همان اقتداری که آدم را بدون پدر و مادر آفرید، به عیسی نیز بدون پدر هستی بخشید. من، تو را به سوی خدای یگانه و بی انباز دعوت می کنم و از تو می خواهم که پیوسته در راه طاعت او گام برداری و از ایین من پیروی نمای. من، شما را و تمام لشکریانت را به سوی خدای عزیز دعوت می نمایم. آگاه باشید که من با این پیام، رسالت خطیر خود را به انجام رساندم و خیر خواهی نمودم. بر شماست که نصیحت و خیرخواهی مرا بپذیرید. درود بر پیروان هدایت».[۳۸]
در این نامه، به طور مستقیم به شخص نجاشی درود و سلام نثار شده است؛ در حالی که در نامه های دیگر برای کسرا و قیصر و مقوقس، سلام و درود به طور کلی بر پیروان حقیقت فرستاده شده است. در این نامه با صفات ویژه ای از خدای سبحان یاد شده است و نیز از حضرت عیسی۷ تجلیل فراوان گردیده است؛ هم چنان که از حضرت مریم۳ با تجلیل شایسته ای یاد شده است. همچنین پایان نامه نیز با تواضع ویژه ای لحن ناصحانه ای به خود گرفته است.[۳۹]
جناب نجاشی در نهایت با احترام فراوان جواب نامه پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله را مرقوم داشت و مراتب ایمان و اخلاص خویش را به ساحت آن حضرت اعلان نمود و آن حضرت را همان «پیامبر موعود» برشناخت که در کتب آسمانی به او بشارت داده شده است. آن گاه هدایای ویژه ای نیز برای آن حضرت ارسال کرد.[۴۰]
د) در دربار مصر
نامه دیگر پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله برای «مقوقس» پادشاه مصر نوشته شده.[۴۱] آن حضرت، حاطب بن ابی بلتعه را به عنوان سفیر و پیک مصر برگزید و نامه ای بدین شرح برای مقوقس فرستاد:
«بسم الله الرّحمن الرّحیم. من محمّد رسول الله الی مقوقس عظیم القبط، سلام علی من اتّبع الهدی، اما بعد فانّی ادعوک بدعایةالاسلام، اسلم تسلم؛ یؤتک الله اجرک مرّتین؛ فان تولّیت فانّما علیک اثم القبط، و )یا اهل الکتاب تعالوا الی کلمة سواء بیننا و بینکم، أن لا نعبد الاّ الله و لا نِشرک به شیئاً ولا یتَّخذ بعضنا بعضاً ارباباً من دون الله، فان تولّوا فقولوا اشهدوا بانّا مسلمون؛ به نام خداوند بخشندة مهربان. از محمّد فرستاده خدا به مقوقس، بزرگ قبطیان. درود بر پیروان هدایت! من، تو را به ایین اسلام دعوت می نمایم. اسلام بیاور تا در امان باشی که در آن صورت، خدای سبحان به تو اجر دو چندان خواهد داد، و گرنه گناه همه قبطیان نیز بر گردن تو خواهد بود. ای اهل کتاب! بیایید در اصول مشترک با هم وحدت داشته باشیم، غیر خدا را پرستش نکنیم و برخی از ما، برخی دیگر را به خدایی نپرستیم. هرگاه آنان از ایین حق سر بر تابند، بگویید که گواه باشید که ما مسلمانیم».
سفیر پیامبر، رهسپار مصر گردید و اطلاع یافت که مقوقس در شهر اسکندریه به سر می برد. خود را به کاخ مقوقس رسانید. وی حاطب را به حضور پذیرفت و نامه را گشود و قرائت کرد و لحظه ای چند در مضامین نامه به اندیشه فرو رفت. سپس سرخود را بلند نمود و اظهار داشت:
«راستی اگر محمّد، پیامبر خداست، چرا مخالفان او توانستند او را از زادگاهش بیرون کنند و ناچار به هجرت شد. چرا آنان را نفرین نکرد تا نابود شوند؟»
سفیر اسلام در جواب گفت: «حضرت عیسی۷ پیامبر خدا بود که شما نیز بدان اعتراف دارید. موقعی که بنی اسرائیل نقشة قتل او ر کشیدند، چرا وی به آنان نفرین نکرد تا خدا، آنان را در دم نابود سازد؟»
مقوقس از این جواب به وجد آمد و گفت: «آفرین بر تو که فرد خردمندی هستی و از طرف شخص خردمندی پیام آورده ای!» مقوقس در نهایت، نامة احترام آمیزی در جواب نبی اکرم۶ مرقوم داشت و هدایای گران بهایی نیز برای آن حضرت ارسال نمود؛ هدایایی که حدود یازده نوع بود.[۴۲]
سایرنامه های پیامبر صلی الله علیه و آله
از دیگر نامه هایی که حضرت محمد۶ برای سایر زمامداران و رؤسا نوشت و ارسال فرمود، می توان به موارد ذیل اشاره نمود:
۱٫ نامه به «حارث بن ابی شمر» از پادشاهان غسّان، حاکم در شام.
نقل شده که وی بعد از گرفتن نامه قصد حمله به جزیرةالعرب را داشت و قیصر در همان سفر بیت المقدس او را از این کار منع کرد.
۲٫ نامه به پادشاه حمیر، حاکم یمن.
۳٫ نامه به هوذة بن علی الحنفی، پادشاه یمامه.
۴٫ نامه به اکثم بن صیفی، از رؤسای قبیلة بنی تمیم.
۵٫ نامه به منذر بن ساوی، پادشاه بحرین.
او اسلام را پذیرفت و در ضمن نامه ای، از پیامبر خواست تا چگونگی برخورد با مجوس و یهود را در بلاد خود بیان فرماید.
۶٫ نامه به «جیفر و عبد» ، پادشاهان عمان که آنان نیز اسلام را پذیرا گشتند.[۴۳]
به طور کلّی باید گفت از میان ۱۸۵ نامه و میثاق نامة پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله ، تعداد ۶۸ نامه از آن ها برای پادشاهان، رهبران مذهبی، رؤسای قبایل و گاهی خطاب به اهالی برخی از کشورها و مناطق بوده است.[۴۴]
آموزه های دینی در نامه ها
به طور کلّی، آموزه های درخشان نامه ها و پیام های پیامبر به سران قبایل و دولت ها را می توان چنین برشمرد:
۱٫ پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله سیاست خارجی خویش را بر اعلان رسالت، ترویج توحید، زدودن پیرایه ها و پلیدی های شرک، بنا نهاده است.
۲٫ آن حضرت در صدد بود تا فطرت های خفته را بیدار و با چشمة زلال توحید، رسوبات شرک را شست و شو دهد و «عهد ازل» و «میثاق الست» را به بنی آدم ظلوم و جهول یاد آور شود.
۳٫ حضرت محمّد۶ با دو وصف «بشارت و انذار» نامه ها را مزین ساخت که این، حاکی از آن است که همه انسان ها در تمام نقاط جهان به یاد داشته باشند در هر مقام و جایگاهی که باشند، روزی باید حساب اعمال خود را پس دهند و فقط با روی آوردن به توحید و یگانه پرستی و اطاعت خداوند و رسول اوست که می توانند «سعادتمند» شوند.
۴٫ پیام توحید در بُعد نظری به آدمیان عزت و کرامت می بخشد و آنها را از بندگی غیر خدا می رهاند و در بعد اجتماعی نیز منادی برابری، مساوات و عدالت اجتماعی است. به همین دلیل، پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله امتیازات قبائلی و نژادی را در نامه ها نفی کرد و ملاک «کرامت» را پارسایی، و گرویدن به دین اسلام و توحید برشمرد. بر همین اساس بود که دقیقاً هشت سال بعد وقتی رستم فرّخزاد و سپهسالار ایران، در قادسیه از «ربعی بن عامر» نماینده مسلمانان پرسید که: هدف از لشکر کشی شما به ایران چیست؟ پاسخ داد: آمده ایم تا مردم را از بندگی غیر خدا، به بندگی خدا سوق دهیم.[۴۵]
نقش نامه های پیامبر صلی الله علیه و آله
نامه های پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله در تثبیت و گسترش ایین اسلام در جهان بشریت نقش و تأثیر بسزایی داشت؛ زیرا:
۱٫ موجب ابلاغ رسالت پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله به جهانیان گردید و در این زمینه آن حضرت اتمام حجّت نمود و ابلاغ رسالت از لوازم اصلی گسترش دین مبین اسلام به شمار می رفت؛ چه: )فهل علی الرّسل الاّ البلاغ المبین(.[۴۶]
۲٫ پیامبر اسلام با ارسال نامه ها تا حدود زیادی به واکنش سران به ایین اسلام دست یافت و این امر، زمینه ای برای اقدامات اینده آن حضرت برای ترویج و گسترش شریعت اسلام گردید.
۳٫ نامه های پیامبر صلی الله علیه و آله اثر ایمانی داشت و تعداد قابل توجّهی از سران و پیروان آنها به رسالت او گرویدند؛ از جمله اینکه پس از آغاز دوره دعوت پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله ، بسیاری از فرمانروایان محلّی و منطقه ای در طی سال هفتم و هشتم هجری به اسلام گرویدند. حکّام داخلی شبه جزیره، نظیر: پادشاه عمان، فرمانروای یمامه، حاکمان بحرین، نجران و هَمدان و پیروانشان از آن جمله اند.[۴۷]
۴٫ نامه ها، انعکاس تبلیغاتی داشت. قهراً خبر آن نامه ها و محتوای آنها در بین درباریان و سایرین بازتاب می یافت، در محافل و مجالس تحلیل می شد و چه بسا برای پژوهش درباره دین مبین اسلام و شخصیت والای پیامبر صلی الله علیه و آله ، ناچار به پرس و جو می شدند و بدین ترتیب، موجودیت آن حضرت در اسلام برای آن مناطق و دول مطرح می شد.[۴۸]
۵٫ این پیام ها و نامه ها، کلمه طیبه ای بودند که اثر تاریخی و جاودانه داشتند. شکوه آنها در صفحات تاریخ می درخشد و چه بسا کتاب ها و مقاله ها که مستقلاً در شرح و بیان آن نامه ها نگاشته شده است و برای محقّقان در موضوع مکتب اسلام، منابعی مستدل به شمار رفته و می رود.
۶٫ بسیاری از کشورها که پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله نامه و پیک مخصوص بدان جا فرستاد، اینک اسلامی اند و یا جمعیت کثیری از آنان به اسلام گرایش دارند.
۷٫ نامه های آن حضرت این مسئله را نیز به خوبی نمایان ساخت که تنها مذهب رسمی جهان بعد از مسیحیت و حتی جهانی تر از مسیحیت، دین مبین «اسلام» می باشد و اسلام دینی است که کمال معنوی بشر را تضمین می نماید؛ لذا تکثرگرایی دینی را که بیان می دارد: «هیچ دین خاصّی رسمیت کلّی ندارد و هر دینی می تواند برای پیروانش عامل کمال و اصالت باشد.» مردود نمود و حقّاً نیز این گرایش اومانیستی در مورد ادیان الهی و بالاخص دین اسلام کاملاً مردود و بی ضابطه است.
پی نوشت ها:
[۱]. سیمای درخشان رسول الله برای یکایک شما، الگوی زیبا و ارزشمندی است. (احزاب / ۲۱).
[۲]. رعد/ ۲۹٫
[۳]. نمل / ۱۴٫
[۴]. پیامبر! قصه ها و رویدادها را بر آنان بیان کن، باشد که به تفکر و اندیشه فرو روند. (اعراف / ۱۷۶)
[۵].) لا اکراه فی الدین قدتبین الرّشد من الغی(. (بقره / ۲۵۶).
[۶]. در آن زمان امپراتور روم «تئودور کبیر» بود.
[۷]. نفت عربستان در سال ۱۹۳۶ م. برای اولین بار در نزدیکی سواحل خلیج فارس کشف شد و هم اکنون این کشور یکی از بزرگ ترین تولید کنندگان نفت در جهان است. (گیتاشناسی کشورها، ص ۲۰۶و ۲۰۷).
[۸]. فروغ ابدیت، جعفر سبحانی، ج ۲، ص ۶۰۹٫
[۹]. شعراء / ۲۱۴٫
[۱۰]. انعام / ۹۲٫ از جمله ایات دیگر در رابطه با موضوع مذکور می توان به )وأمر اهلک بالصلاة( (طه / ۱۳۲) یا )لِتُنذِرَ قوماً ، ما اتیهم من نذیرٍ من قبلک( (سجده / ۳) اشاره نمود.
[۱۱]. انبیاء / ۱۰۷٫
[۱۲]. سبأ / ۲۸٫
[۱۳]. آل عمران / ۶۴ . از جمله ایات دیگر در این قسمت می توان به )قل یا ایها الناس انّی رسول الله الیکم جمیعاً( (اعراف / ۱۵۸) و ) لیظهره علی الدین کلّه( (توبه / ۳۳) اشاره نمود.
[۱۴]. ر.ک: تحلیلی کوتاه بر پیک ها و پیام های پیامبر(ص)، محمود خیرالهی، ص ۱۵۰ و ۱۵۱؛ مکاتیب الرسول، علی احمدی میانجی، ص ۱۰۷٫
[۱۵].ر.ک: علل گسترش اسلام، آرنولد سرتوماس، ص ۹۳٫
[۱۶]. محمد پیامبر و سیاستمدار، وات مونتگمری، ص ۲۴۴٫
[۱۷]. الطبقات الکبری، ابن سعد، ج ۱، ص ۱۹۲٫
[۱۸]. ر.ک: سیره ابن اسحاق، ص ۱۱۹٫
[۱۹]. ر.ک: بحارالانوار، ج ۱۶، ص ۳۲۳ و ۳۲۴٫
[۲۰]. ر.ک: الالهیات، جعفر سبحانی، ج ۲، ص ۴۷۰ و ۴۷۱؛ میزان الحکمه، محمدی ری شهری، ج ۹، ص ۶۳۳٫
۲۱٫ تاریخ جهانی، دولاندن، ج ۱، ص ۳۵۸٫
۲۲٫ جورج هربرت ولز نیز می نویسد: در سال ششصد و سی، محمد(ص) نمایندگان خود را به دربارهای هراکلیوس و قباد و تای تسانک و سایر فرمانروایان جهان اعزام داشت. (ر.ک: تاریخ دنیا، ولز؛ ترجمة رضا افشار، ص ۵٫)
۲۳٫ نگاهی به تاریخ جهان، نهرو، ج ۱، ص ۳۲۰٫
۲۴٫ ر.ک: تاریخ تمدن اسلام و عرب، هادی خاتمی، ص ۲۸۸؛ اسلام شناسی، علی شریعتی، ص ۲۴۹٫
۲۵٫ السیرة النبویة، ابن هشام، ج ۴، ص ۲۵۴٫
۲۶٫ ر.ک: تاریخ الامم و الملوک، محمد بن جریر طبری، ج ۲، ص ۲۸۷ – ۲۸۸٫
۲۷٫ ر.ک: التنبیه و الاشراف، مسعودی، ص ۲۲۵٫
۲۸٫ ر.ک: تحلیلی کوتاه بر پیک ها و پیام های پیامبر، ص ۱۵۳ – ۱۵۵٫
۲۹٫ تاریخ یعقوبی، ج ۲، ص ۷۷٫
۳۰٫ مسند، احمد بن حنبل، ج ۱، ص ۹۶٫
۳۱٫ ر.ک: الکامل فی التاریخ، ابن اثیر، ج ۲، ص ۲۱۳؛ اعیان الشیعه، محسن الامین، ج ۱، ص ۲۴۴٫
۳۲٫ ر.ک: سیره رسول خدا، رفیع الدین اسحاق بن محمد همدانی، ج ۲، ص ۱۰۶۳٫ همچنین جهت مطالعه تفصیلی داستان و مسائل مربوط به نامه پیامبر صلی الله علیه و آله به ایران، می توانید به کتب ذیل نیز رجوع کنید: تاریخ سیاسی اسلام، رسول جعفریان، ص ۲۱۷؛ سیره رسول خدا، همو، ص ۵۵۳ ـ ۵۵۶٫
۳۳٫ ر.ک: الطبقات الکبری، ج ۱، ص ۲۵۹؛ الکامل فی التاریخ، ج ۲، ص ۲۱۲؛ تاریخ یعقوبی، ج ۲، ص ۷۷؛ المیزان، علامه طباطبایی، ج ۳، ص ۲۹۳٫
۳۴٫ از این نامه در کتاب «کتّانی» به عنوان صحیح ترین نصّی که تاریخ از نامه های پیامبر اعظم (ص) حفظ نموده، یاد شده است. (ر.ک: التراتیب الاداریة، کتّانی، ج ۱، ص ۱۴۲).
۳۵٫ این تفحّص اشاره دارد به ماجرای یافتن تجار مکه و از جمله ابوسفیان و پرس و جوی امپراتوری روم درباره ویژگی های نبی اسلام(ص). جهت مطالعه تفصیلی آن ر.ک: تاریخ الامم والملوک، طبری، ج ۲، ص ۲۹۰؛ تاریخ پیامبر اسلام، محمد ابراهیم ایتی، ص ۴۸۵ و ۴۸۶٫
۳۶٫ مکاتیب الرسول، ص ۱۱۲ – ۱۱۴؛ تحلیلی کوتاه بر پیک ها و پیام های پیامبر، ص ۱۵۶٫
۳۷٫ ر.ک: التراتیب الاداریة ، ج ۱، ص ۱۴۲٫
۳۸٫ ر.ک: الطبقات الکبری، ج ۱، ص ۲۵۸٫
۳۹٫ ر.ک: مکاتیب الرسول، ص ۱۲۱٫
۴۰٫ تاریخ الرسل و الامامم و الملوک، ج ۲، ص ۲۹۴؛ الکامل فی التاریخ، ج ۲، ص ۲۱۰٫
۴۱٫ زمان ظهور اسلام، «نیل و دلتا» مستعمره روم بودکه بعدها به دست مسلمانان گشوده شد و به تدریج سایر مناطق آن جزء قلمرو اسلامی قرار گرفت. (ر.ک: تاریخ تمدن اسلام و عرب،ص ۲۹۱).
۴۲٫ ر.ک: تفسیر نمونه،ج ۲، ص ۵۹۹٫ همچنین جهت مطالعه تفصیلی این بحث بنگرید به: تحلیلی کوتاه بر پیک ها و پیام های پیامبر، ص ۱۵۶ – ۱۶۰؛ السیرة النبویة، ج ۴، ص ۲۵۴؛ مکاتیب الرسول، ص ۹۷؛ الطبقات الکبری، ج ۱، ص ۲۶۰٫
۴۳٫ تاریخ سیاسی اسلام، ص ۲۲۰ – ۲۳۳؛ بحارالانوار، ج ۲۰، ص ۳۲۲؛ اعیان الشیعه، ج ۱، ص ۲۴۳٫
۴۴٫ مکاتیب الرسول، ص ۱۲۱؛ الوثائق، پروفسور حمیدالله، ص ۸۰٫
۴۵٫ این ماجرا برگرفته از کتاب ابن اثیر( الکامل فی التاریخ، ج ۲، ص ۴۶۳) است.
۴۶٫ نحل / ۳۵٫
۴۷٫ تاریخ صدر اسلام، زرگری نژاد، ص ۵۲۰٫
۴۸٫ تحلیلی کوتاه بر پیک ها و پیام های پیامبر(ص)، ص ۱۶۰ و ۱۶۱٫
۴۹٫ من و پیروانم با آگاهی و بصیرت کامل، بشریت را به سوی خدا گرایش می دهیم. (یوسف / ۱۸).
